Facebook
Międzynarodowy Nieprzetarty Szlak
Nieprzetarty Szlak to ruch łączący osoby niepełnosprawne, instruktorów i wolontariuszy w Polsce, na Białorusi i na Ukrainie.
Spotkania Artystów Nieprzetartego Szlaku – Międzynarodowe Przeglądy Teatrów Osób Niepełnosprawnych odbywają się co roku w trzech powyższych państwach.
Nieprzetarty Szlak współpracuje również z innymi ośrodkami zagranicznymi (np. w Niemczech, na Litwie) prowadząc wspólne działania i realizując m.in. międzynarodowe projekty.
Z historii – opisuje Michał Stanowski:
DZIAŁANIA MIĘDZYNARODOWE „NEPROTOPTANA STEŻYNA”
W 2001 roku na Spotkania w konwencji „Magicznej” zaprosiliśmy kilka osób z Ukrainy. Zgodnie z konwencją zostali oni przez nas „oczarowani”, a że równocześnie uzyskaliśmy grant na przeniesienie Nieprzetartego Szlaku na Ukrainę rozpoczęliśmy ekspansję na wschód. Był więc wyjazd teatru „Wojtuś” ze spektaklem imbryk przygotowanym w technice „czarnego teatru” były odwiedziny w ośrodkach specjalnych okręgu lwowskiego no i oczywiście dla instruktorów Międzynarodowe Warsztaty Teatralne. Odbyły się one w naszym Ośrodku w Skrzynicach – starym gospodarstwie przystosowywanym do działań teatralnych. Dziś zastanawiam się jak było to możliwe? Ale efekty przerosły nasze najśmielsze oczekiwania. Jeszcze tego samego roku na terenie okręgu lwowskiego pod hasłem „Świat Przyrody” rozpocząłsię pełen cykl imprez Nieprzetartego Szlaku a właściwie „Neprotoptanej Steżyny”. Był więc Konkurs na Znak, Konkurs Piosenki, no i oczywiście Festiwal Teatralny. Niezgodność tematów spowodowała, że mieliśmy podwójną robotę, tak że nauczeni doświadczeniem od następnego roku przyjmujemy jeden temat dla całego Nieprzetartego Szlaku. Na terenie Ukrainy „Nieprzetartym Szlakiem” kieruje Wira Wojtiuk i założone przez nią stowarzyszenie Mystecko – Terapeutyczny Centr Neprotoptana Steżyna. W ciągu tego pierwszego roku okazało się, ze to co dla nas jest proste i oczywiste dla naszych przyjaciół jest czymś zupełnie nowym. Jednym z przykładów może być praca z wolontariuszami, która praktycznie na Ukrainie nie istniała. Stąd od 2002 roku zaczęliśmy organizować międzynarodowe obozy szkoleniowe dla wolontariuszy. Na jesieni 2002 roku nasi partnerzy wzbogacili nasz cykl o Lwowskie Spotkania Poetyckie. Spośród uczestników ośrodków, z którymi miałem kontakt nie znałem żadnych poetów. Pomimo to zaproponowałem współpracę Pani Beacie Kubiak instruktorce Teatru „Za Kurtyną” z WTZ w Świdniku. Zainspirowani przez nią uczestnicy warsztatów, jako prekursorzy z Polski, wzięli udział w Lwowskich Spotkaniach Poetyckich prezentując swoje własne wiersze. W 2003 roku o Kosmosie, a w 2004 o Teatrze. Ich wiersze znalazły się w naszym kalendarzu wydanym z okazji 15-lecia Nieprzetartego Szlaku wzbogacając nas i nasze działania.
W 2002 roku najpierw do Lwowa, a potem na SANS do Lublina przyjechał Wasyli Liubota – reżyser Studia Teatralnego Parostki z Kijowa. Myśl o przeglądzie osób niepełnosprawnych towarzyszyła mu od dawna, ale dopiero nasze doświadczenia pomogły mu skonkretyzować swoje marzenia i przekonać innych, że jest to możliwe. W ten sposób na jesieni 2002 roku w Kijowie Witali odbył się I Międzynarodowy Integracyjny Festiwal teatralny „Słoneczna Chwila” w którym oprócz teatrów Nieprzetartego Szlaku delegowanych z Polski, Ukrainy i Białorusi biorą udział teatry amatorskie i zawodowe z Rosji, Litwy i Ukrainy.
W 2004 roku wspólnie z Ukrainą rozpoczęliśmy zaszczepianie Nieprzetartego Szlaku na Białorusi. Zgodnie z wypracowanym schematem odbył się objazd po ośrodkach, spotkania z organizatorami i instruktorami, warsztaty instruktorów teatralnych w Skrzynicach i międzynarodowy obóz dla wolontariuszy. W odróżnieniu od lat poprzednich nie odbył się on w Karpatach Ukraińskich lecz nad Jeziorem Białym na Białorusi. Nasi nowi koledzy nie są tak ambitni jak Ukraina i w lutym 2005 roku zaczęli skromnie od zorganizowania przeglądu teatralnego – Brzeskiego Międzynarodowego Teatralnego Festiwalu Niepełnosprawnych „Neprataptany Szlach”.
Dla całego naszego środowiska sytuacje związane z Międzynarodowym Nieprzetartym Szlakiem są nowe, często bardzo trudne, ale i inspirujące. Naszym zadaniem stało się nie tylko organizować własne imprezy ale inspirować i wspomagaćdziałania innych. Pojawiło się szereg nowych problemów zarówno na płaszczyźnie technicznej jak i kulturowej czy mentalnej. Dla uczestników zespołów teatralnych (polskich, ukraińskich czy białoruskich) pojawiła się szansa wymiany doświadczeń, nowych inspiracji, zaprezentowania swoich dokonań poza granicami własnego Państwa. Dla wolontariuszy również pojawiły się nowe ciekawe perspektywy. Uczestnictwo w imprezach innych pozwala na spokojną analizę, podpatrywanie pomysłów, mobilizuje do zwiększonego wysiłku na własnym terenie.